ΠΩΣ ΘΑ ΜΠΟΡΟΥΣΕ ΝΑ ΕΙΝΑΙ Ο ΟΜΟΙΟΠΑΘΗΤΙΚΟΣ
Το άρθρο δημοσιεύθηκε πρώτη φορά στην εφημερίδα HOLISTIC LIFE τον Νοέμβριο 2005
Ο συγγραφέας του άρθρου και ομοιοπαθητικός ΛΥΣΑΝΔΡΟΣ ΜΥΓΙΑΚΗΣ (DIHom., Fellow BIHom.) είναι επίσης συγγραφέας 12 βιβλίων Ομοιοπαθητικής. Ανάμεσά τους είναι και το 1300 σελίδων βιβλίο αναφοράς «ΕΛΛΗΝΙΚΟ REPERTORY ΟΜΟΙΟΠΑΘΗΤΙΚΗΣ», με το οποίο ήδη εργάζονται καθημερινά εκατοντάδες Έλληνες ομοιοπαθητικοί. Έχει δημιουργήσει τον «ΠΟΛΥΧΩΡΟ ΟΜΟΙΟΠΑΘΗΤΙΚΗΣ ΑΘΗΝΩΝ» και τις εκδόσεις Ομοιοπαθητικής ALTER-SIMILIA με περισσότερα από 60 βιβλία και CD-ROMs Ομοιοπαθητικής.
Καθώς περνούν τα δίμηνα της εκδόσεων του «HOLISTIC LIFE» πιστεύω ότι αναπτύσσεται μια γόνιμη συζήτηση για την θέση της Ομοιοπαθητικής στην ελληνική κοινωνία. Στο περασμένο τεύχος διάβασα με μεγάλη προσοχή τα όσα ενδιαφέροντα κατέθεσαν οι κοι Γιώργος Λουκάς και Αλέξανδρος Τηληκίδης. Στο παρόν τεύχος ας μου επιτραπεί να πω και εγώ μερικές μόνο από τις απόψεις μου.
Σε ότι την αφορά φρονώ ότι μπροστά της βρίσκονται οι μεγάλες προκλήσεις. Αυτή η θαυμάσια επιστήμη και υψηλή Τέχνη της θεραπείας θα πρέπει να προχωρήσει ακόμη παραπέρα. Οι θεραπευτικές δυνατότητες της είναι πολλές, αλλά για να αναδειχθούν έχει ανάγκη από ουσιαστικούς λειτουργούς της. Ακόμη η Ομοιοπαθητική για να μπορέσει να εκδιπλώσει τις τεράστιες θεραπευτικές δυνατότητές της δεν θα πρέπει να μετατραπεί σε ένα στείρο μηχανιστικό σύστημα, δηλαδή στην άλλη όψη του ίδιου νομίσματος. Εάν συμβεί αυτό θα είναι η αρχή του τέλους της.
Η Ομοιοπαθητική έχει τις καλύτερες δυνατότητες. Έχει ένα δικό της δυναμικό που χάρις σε αυτό μπορεί να προσελκύσει τους καλύτερους των θεραπόντων μέσα στα πλαίσια ενός συνεχώς διευρυνόμενου θεραπευτικού κινήματος μέσα στην κοινωνία.
Ο θεράπων θα πρέπει να στοχεύει πρώτα στη θεραπεία του εαυτού του και μετά στη συνολική θεραπεία της πλάσης που υποφέρει. Φυτά, ζώα και άνθρωποι θα πρέπει να δεχθούν την φροντίδα του. Αυτή θα είναι η αληθινά ολιστική θεραπεία που ευελπιστούμε ότι θα πρέπει να αναπτυχθεί μέσα από ένα συνεχώς διευρυνόμενο ολιστικό ανθρώπινο συνειδησιακό επίπεδο που δεν θα γνωρίζει φραγμούς ή τεμαχισμούς. Φρονώ ότι εάν χρειασθεί αυτό θα μας το διδάξει η ίδια η πολύπλευρη κρίση του πολιτισμού μας.
Ένα άλλο ζήτημα είναι ότι, αυτό που πολύ συχνά επιζητούν εναγώνια οι πάσχοντες από τον θεράποντα, είναι το αληθινό ενδιαφέρον και η ανθρώπινη ποιότητά του. Και το επιζητούν δυστυχώς ακόμη και εις βάρος της οποιασδήποτε επάρκειας γνώσεων. Η υπερβολική εξειδίκευση του ιατρικού κόσμου έχει λειτουργήσει αρνητικά και έχει κομματιάσει την ανθρώπινη ύπαρξη που συχνά ξεχνά να την συναρμολογήσει ξανά. Αυτό είναι το πρίσμα ιδεών κάτω από το οποίο κινείται συχνά ο ασθενής στους εναλλακτικούς χώρους για να συναντήσει τον θεράποντά του. Ποιος άραγε θα μπορούσε να κρίνει την όποια επιλογή του;
Όπως ειπώθηκε και προηγούμενα η Ομοιοπαθητική σήμερα, αναπτυσσόμενη μέσα σε έναν πολιτισμό που βρίσκεται σε βαθιά κρίση, για να ανταποκριθεί στο πραγματικά τεράστιο έργο που την περιμένει, έχει κατεπείγουσα ανάγκη από λειτουργούς που θα μπορούν να την υπηρετούν ουσιαστικά. Πολλοί την θεωρούν ένα δύσκολο σύστημα και δεν έχουν άδικο. Τα προαπαιτούμενά της είναι πολλά. Μιλώντας ψυχολογικά το ιδανικό θα ήταν να την υπηρετούν άτομα τα οποία πρωταρχικά θα έχουν αναλύσει επί χρόνια και ολοκληρώσει σε κάποιο βαθμό τα ασυνείδητα περιεχόμενά τους και επομένως θα μπορούν να επικοινωνούν με τους ασθενείς τους σε ένα βαθύ επίπεδο κατανόησης.
Ζητούμε πολλά; Δεν νομίζω. Εξάλλου την ψυχολογική ολοκλήρωση κάποιου επιπέδου πρέπει να την έχει ας πούμε ο ψυχαναλυτής, άρα γιατί όχι και ο ομοιοπαθητικός. Επίσης πολλά από τα ζητήματα υγείας έχουν τη ρίζα τους στο νοητικό και συναισθηματικό επίπεδο του ασθενούς οπότε το να μπορεί ο θεράπων να λειτουργεί εκεί είναι εντελώς απαραίτητο. Δεν μας αρέσει να βλέπουμε την αδιόρατη στον απλοϊκό και συντεχνιακό νου, αλλά ωστόσο υπαρκτή τάση υποβάθμισης της Ομοιοπαθητικής σε έναν στείρο μηχανικισμό.
Τι άλλο θα χρειαζόταν; Περισσότερη καρδιά, λιγότερος νους, καθώς και μια πολύ καλή δυνατότητα πραγματικά ανθρώπινης επικοινωνίας, που βέβαια δεν την έχουν όλοι. Όταν υπάρχουν αυτά τα δύσκολα να κατακτηθούν προαπαιτούμενα, τότε τα λοιπά ουσιαστικά επιστημονικά εφόδια, με την κατάλληλη προσπάθεια σίγουρα μπορούν να ενσωματωθούν.
Ένα τέτοιο άτομο πολύ πιθανά θα μπορούσε να εξελιχθεί σε έναν πραγματικά πολύ καλό ομοιοπαθητικό. Τότε επίσης μπορεί να επιτελεσθούν σημαντικές θεραπείες και να γίνουν ενδιαφέρουσες ανακαλύψεις. Η επιστημονική κατάρτιση σίγουρα επιζητείται, είναι απαραίτητη, είναι εκ των ουκ άνευ, αλλά όμως δεν είναι το μοναδικό ζητούμενο. Το πρώτιστο προαπαιτούμενο είναι η ανθρώπινη ποιότητα. Μήπως στην πορεία κάπου το ξεχάσαμε;
Η Ομοιοπαθητική ακόμη θα πρέπει τάχιστα να αναβαθμιστεί και όχι να εκφυλιστεί εξαιτίας διαφόρων θλιβερών φαινομένων που φαίνεται ότι την κατατρέχουν. Στα χρόνια που έρχονται, όσοι την αγαπούμε αληθινά, ευελπιστούμε να την δούμε να αναπτύσσεται μαζί με τις άλλες εναλλακτικές ή συμπληρωματικές θεραπευτικές μεθόδους, ως ένα ολιστικό θεραπευτικό κίνημα με ευρεία απήχηση στην κοινωνία, με αληθινό όραμα προσφοράς επάνω σε ουμανιστικές αρχές, σε μια ανοικτή κοινωνία επικοινωνίας, με δημοκρατική ελευθερία στο δικαίωμα στη θεραπεία και στην πρόσβαση στη γνώση.
Επίσης θα πρέπει να χτιστούν διάφοροι δίαυλοι και γέφυρες επικοινωνίας και μια μεγάλη ουσιαστική συζήτηση για την Ομοιοπαθητική να αναπτυχθεί με έναν αληθινά πολιτισμένο τρόπο, με ουσιαστικά και κυρίως ΕΙΛΙΚΡΙΝΗ επιχειρήματα ανάμεσα σε όλους τους ενδιαφερόμενους μέσα στην ελληνική κοινωνία. Το κοινό βλέπει και κρίνει καθημερινά. Και όταν έχει σωστή πληροφόρηση και όχι παραπληροφόρηση κρίνει καλά. Συχνά είναι πολύ περισσότερο ώριμο από όσο νομίζουμε.
Ακόμη οι αληθινά άξιοι και προικισμένοι θεράποντες – και όχι απλά οι όποιοι επαγγελματίες - θα πρέπει να έχουν την δική τους ευκαιρία, δηλαδή να σταθούν και να προσφέρουν δίπλα στους πραγματικά άξιους από τους παλιούς. Ως κοινωνία δεν θα πρέπει να τους στερηθούμε. Αυτά τα μικρά άστρα ας αφιερωθούν στην υπηρεσία του πάσχοντος συνανθρώπου, ας βοηθήσουν στην δημιουργία ενός φωτεινότερου αύριο και το έργο τους δεν θα το σκεπάσει η σκόνη.
Για συμμετοχές στα σεμινάρια, παραγγελίες βιβλίων Ομοιοπαθητικής ή για θεραπευτικές συνεδρίες Ομοιοπαθητικής στις οποίες προίσταται ο Λύσανδρος Μυγιάκης σε συνεργασία με την ιατρική του ομάδα, επικοινωνήστε στον «ΠΟΛΥΧΩΡΟ ΟΜΟΙΟΠΑΘΗΤΙΚΗΣ ΑΘΗΝΩΝ» στα τηλέφωνα:
210 – 76 43 963 και 6978 – 87 59 28
|